Dit is een bijzondere muzikale gebeurtenis, op dit fraaie album horen we namelijk vader en zoon Profeta samen, zoon Tommaso (2004) op alt- en sopraansaxofoon en vader Stefano (1971) op de contrabas. Afgezien daarvan levert het resultaat ook nog uiterst aangename muziek op, hetgeen allereerst heeft te maken met de kwaliteit van de twee maar ook door het feit dat het hier een duo betreft waardoor de kwaliteiten van de twee bijzonder worden uitgelicht en op de voorgrond treden.

Het repertoire dat hier wordt gespeeld is een afgewogen mix van standards en speciale keuzes van de Profeta’s. Het album gaat van start met “Without a song” uit 1929 en geschreven door Vincent Youmans, een Amerikaanse Broadway componist en producer. Het nummer heeft een leuke melodie en mede door het fijne geluid van Tommaso op zijn altsax is het genieten, Stefano heeft een zware taak, hij moet zorg dragen voor sound, rhythm en harmony, maar het gaat hem goed af. Met “A child is born” van trompettist Thad Jones hoeven we minder ver terug in de tijd, het werd geschreven in 1969 ten tijde van de Thad Jones/Mel Lewis Big Band. Een interessante compositie die voorbeeldig wordt uitgevoerd.

“Alone together” van Arthur Schwarz stamt uit de Broadway musical Flying Colors uit 1932, maar de melodie zal menigeen bekend voorkomen want het is vaak vastgelegd, een van mijn favorieten in deze is de versie van Chet Baker op zijn Riverside album simpel getiteld Chet. Ook Tommaso weet de juiste snaar te raken met zijn spel dat zo lijkt weggelopen uit de jaren van de cool sound van de Westcoast jazz. “F.S.R.“ van meesterbassist Ray Brown staat voor For Sonny Rollins, Stefano kan zich hier naar hartenlust uitleven op dit geweldige basnummer en hij doet dat met verve, hulde.

“Secret Love” is zeker bekend bij de wat ouderen (zoals ik) ,het werd geschreven door Sammy Fain voor de musicalfilm Calamity Jane met Doris Day in de hoofdrol, zij werd ook beroemd met dit nummer, een heerlijke melodie om mee te neuriën. “Non ti scordar di me” van Ernesto De Curtis is vooral bekend in de uitvoering van Luciano Pavarotti, eigenlijk een smartlap maar hier klinkt het prima vooral door het geweldige basspel van Stefano. Een van de sterkste nummers hier is “Venice” van pianist John Lewis, vooral bekend als lid van het Modern Jazz Quartet, een geslaagde versie is hier te horen met wederom superieur altspel. Als grote fan van Ennio Morricone kan ik ook volop genieten van de versie van “La Califfa” die hier ten gehore wordt gebracht. Ook sterk is “Some day a green dolphine will come” van de Duitse saxofonist Paul Heller, een nummer uit deze tijd, daar had er nog wel eentje bij gemogen, maar helaas wordt er afgesloten met het uitgekauwde “All of me” en dat is wat mij betreft een standard teveel, maar er blijft genoeg moois over.

Jan van Leersum.